Chrząszcze te są bardzo ruchliwe i ostrożne. Zwykle wygrzewają się na leżącym drewnie sosnowym i przy najmniejszym zagrożeniu salwują się ucieczką. Aby im się dobrze przyjrzeć trzeba wybrać się do lasu w dni pochmurne, wtedy są bardziej ospałe i dają się wziąć w ręce. Czasu na obserwacje mamy sporo – aż do lipca.

Miedziak zawdzięcza swoją nazwę miedzianemu połyskowi swojego czarnego chitynowego pancerza. Dzięki niemu trudno pomylić go z innymi owadami. Wielkość oraz kształt ciała są również bardzo charakterystyczne.

Larwy rozwijają się w martwym drewnie sosnowym lub świerkowym. Najczęściej w pniakach lub innych fragmentach mających kontakt z ziemią. Przez leśników uważany za sprzymierzeńca, ponieważ pomaga w rozkładzie drewna. Jeśli jednak zasiedli drewno konstrukcyjne mające kontakt z glebą (np. słupy, podkłady kolejowe) uznaje się go za szkodnika.

Owady dorosłe składają jaja w tunelach wydrążonych w drewnie. Po około dwóch tygodniach wylęgają się z nich larwy, których rozwój może trać nawet sześć lat. Choć mogłoby się wydawać, że odżywiają się tylko drewnem, do ich rozwoju niezbędne są substancje wytwarzane przez zasiedlające martwe drewno grzyby. Przepoczwarczenie następuje w kolebkach znajdujących się tuż pod powierzchnią gleby.

Zachęcamy do spacerowania w naszych lasach i odkrywania ich tajemnic.